Kamil Mazur- poezja, wiersze

Nie oce­niaj jeśli nie znasz, nie kry­tykuj za­nim poznasz. To do świata cię zniechęca, i nie możesz ta­kim pozostać. Za­nim oce­nisz poz­naj człowieka, zo­bacz ja­ki jest za­nim wy­dasz opinię. Nie porównuj z innymi, bo każdy człowiek zasługu­je na szacunek. Bądź roz­ważny w wy­dawa­niu opinii, bo świat jest tak poukładany, że gdy oce­nisz pochopnie, sam możesz być źle oceniany... 

Ona jest ta­ka piękna, ser­ce ma ta­kie czyste. Piękne blond włosy, i oczka takie dziewczęce. Ona to ta z mi­liona jedna, ta­ka kocha­na da­ma me­go serca. Przy­tuli mnie mocno, ja to dob­rze wiem, że tyl­ko z nią, spędzić życie chce.

Aniele białos­krzydły otul mnie, blas­kiem swej chwały. Bądź blis­ko mnie, mój aniele dos­ko­nały. Po­każ mi drogę, pośród wielu in­nych dróg, tą je­dyną tą właściwą. Mój aniele brązo­wooki, oświetl mi drogę pośród ciem­ności. Przep­ro­wadź mnie, pop­rzez cienie życia, do­dawaj mi sił, kiedy jest coś nie do zdo­bycia. Mój aniele is­krzący, bądź moim wy­bawieniem, ocal me ser­ce, przed wie­cznym potępieniem. Dzięku­je Ci aniele, już nie błądzę w ciem­ności, dzięku­je za ser­ce, pełne czułości. Dzięku­je Ci aniele, za po­moc i wspar­cie. Bez ciebie życie, nic nie jest war­te.

Niczym mos­ty, tworzy­my wersy, niczym rze­ki , płyną nasze zdania. Każda myśl jest piękna, i dob­rze poukładana. Dziel­my się tym więc, po to tu jes­teśmy. By wno­si ć ra­dość w życie, ludzi słab­szych pocieszyć. Dziel­my się radością, i smut­kiem i żalem. Bo to co najpiękniejsze, jest w naszych ser­cach zapisane.

Naucz mnie cie­szyć się ko­lora­mi tęczy, naucz mnie każdym zwy­cięstwem się cie­szyć. Naucz mnie bu­dować marze­nia, tak by nie roz­pie­rzchły się w prob­le­mach. Proszę naucz mnie, uśmie­chać się bez po­wodu. Naucz mnie ser­ce mieć ciepłe, mi­mo naj­większych chłodów. Po­ciesz mnie, kiedy ból w mym ser­cu tkwi, bo mi­mo iż cię nie znam, jes­teś bar­dzo blis­ka mi…. Mogę ci się zwie­rzyć , z każde­go prob­le­mu, mogę uwie­rzyć, że ni­komu nie po­wiesz te­go. Bo tyś moją opoką, w tych trud­nych cza­sach, jes­teś moim prze­wod­ni­kiem, po wier­szach i cy­tatach….

Ah… gdzie ta kropka, Eh…. gdzie przecinek, bo z tym zawsze wielki młynek, żeby wszystko było ładnie, żeby w wierszu było trafnie. Oj… i znowu nie w porządku, no bo „i” gdzieś stoi w rządku. a tu zdanie się układa, że inaczej nie wypada. Cóż napisze po swojemu, byle było z serca zdanie, bo nie najważniejszy jest przecinek, tylko myśli przekazane.

„ Jestem tylko…Poetą” Choć nie jestem aniołem, pocieszę twą duszę. Przytulę do serca,   najmocniej jak umiem. Choć nie jestem aniołem, potrafię ukoić twe łzy. zatopie smutki, i odnajdziesz piękne sny. Lecz nie jestem aniołem, i nie bujam w obłokach. To patrzę na świat, z przymrużeniem oka.